Drużyna Leśnych Wilków ( ziemia międzyleska )

Mirko

:axe: Czas na kolejną porcję wiedzy na temat broni ręcznych

Mirko

Miecz – biała broń sieczna, charakteryzująca się prostą głownią, zwykle obosieczną i otwartą rękojeścią. W zależności od typu, miecz trzymany był jedną ręką (większość mieczy) lub dwiema rękami. Do mieczy zalicza się też japońską broń sieczną typu katana, z zakrzywioną jednosieczną głownią.

Mirko

Pierwszą bronioznawczą klasyfikację mieczy, opartą na ogólnej proporcji całej broni, a zwłaszcza kształtu głowini, ułożył R.E. Oakeshott. Klasyfikacja ta obejmuje 23 typy (od X do XXa) - w I grupie 9 typów mieczy z lat pomiędzy ok. 1050 a 1350, drugą grupę z lat 1350 do 1500 stanowi pozostałych 14 typów. Brakujące w systematyce typy I-IX stanowią miecze wg uproszczonej systematyki Petersena, którą Oskeshott wraz z M. Wheelerem sprowadzoną do I-IX typów. Systematyka obejmuje również kształty głowic i jelce.

Aby opisać miecz według tej systematyki należy pamiętać, że nie ma nierozwiązywalnego związku pomiędzy kształtem głowni mieczowej, kształtem głowicy i kształtem jelców.

Mirko

Typ X

Głownia płaska i szeroka o długości ok. 80 cm, sztych często zaokrąglony. Zbrocze przekraczające 1/3 szerokości głowni biegnie wzdłuż całej głowni. Rękojeść krótka, jednoręczna. Trzpień zwykle szeroki i płaski zwęża się w kierunku głowicy. Jelce typu 1, 1a, 3, lub rzedziej 6. Głowice najczęściej typu A,I B rzadziej G i F. Występował w okresie od 950 do 1100 r.

Mirko

Miecz karoliński, zwany w starszej literaturze mieczem wikińskim występował w okresie od IX do XI wieku. Głownie tych mieczy są prawie jednakowe, o długości około 1 metra. Pochodzą przeważnie z Nadrenii, o czym zaświadczają napisy i znaki producentów. Głownie były eksportowane szeroko na ziemie słowiańskie i do Skandynawii, gdzie były oprawiane według miejscowego gustu. Jelce przeważnie w formie sztabki. Głowice w formie krąźków, zwieńczonych półkul, trój- i pięciodzielnych grzybków, stożków itp. Również w wielu krajach działy rodzime ośrodki miecznicze.

Pierwszym autorem klasyfikacji mieczy tego okresu był archelog norweski Jan Petersen (De norske vikigesverd. Oslo 1919), który na podstawie mieczy głównie z Skandynawii, na podstawie kształtu głowic oparł swą klasyfikację. R.E.Wheelera (London and Yikings, London 1927) uprościł stary system i zredukował do dziewięciu typów I-X oznaczając je jako wikińskie.

Dobromił

Dobrze by było, jeszcze dodać trochę obrazków lub zdjęć tej broni Wink

Rosława

Podczas wykopalisk archeologicznych, prowadzonych latem 1990 roku na stanowisku 2 w Gieczu, w obrębie pozostałości mostowo-groblowych odkryto wczesnośredniowieczny miecz. Miecz ten znaleziony został między konstrukcjami palowymi w rzędzie południowym, bliżej linii zewnętrznej w warstwie oznaczonej numerem 22, na głębokości 1,57 m (pomiar tkwiącej w górze głowicy), poniżej powierzchni w miejscu zalegania. Miecz skierowany był głownią w dół pod kątem około 60°. Sądzić należy, że miecz wpadł do wody istniejącego jeszcze wówczas jeziora, wbijając się w jego osady. Miecz zachował się w stanie bardzo dobrym, słabo skorodowany, z całkowicie zachowanym drewnianym uchwytem, z ułamanym jedynie fragmentem sztychu. Miecz posiada dwusieczną głownię o sztychu słabo wykształconym. Na głowni zbrocze dochodzące do około 3/4 jej długości. Jelec krótki, lekko owalny. Uchwyt drewniany dwuczęściowy, sześciokątny bez jakiejkolwiek owijki, wchodzi w górny otwór jelca i otwór podstawy głowicy, gdzie jest czopowany. Głowica składająca się z podstawy i nakładki ze ślepym otworem nasadzona jest na trzpień. Oto niektóre wymiary miecza podane w cm: - głownia: długość 73,2 szerokość u nasady 4,7 szerokość przy sztychu 2,3 grubość pośrodku 0,6 - jelec: długość 7,8 wysokość pośrodku 1,7 - uchwyt: długość 9,5 szerokość przy jelcu 2,8 grubość 1,3 - głowica: wysokość całkowita 3,6 szerokość 5,8 - całkowita długość miecza: 88 cm. Wszystkie powyższe dane uzyskano na podstawie pomiarów i obserwacji sporządzonych przed i w czasie konserwacji, która wykonywana jest w pracowni Muzeum Piastów na Lednicy przez zespół dra J. Lehmanna. W trakcie przeprowadzanych obecnie zabiegów konserwatorskich odsłonięto inskrypcję znajdującą się na głowni przy jelcu, dwustronne dziwerowa nie głowni wzorem jodełkowym oraz ornament na głowicy. Odkryty miecz, na podstawie ukształtowania głowicy i występującego zdobnictwa, można uznać za najbliższy typowi H według typologii Petersena. Ostateczna charakterystyka miecza przedstawiona zostanie jednak dopiero po zakończeniu prac konserwatorskich. Znalezisko z Giecza nabiera wymowy, jeśli weźmie się pod uwagę: bardzo dobry stan zachowania, zwłaszcza obecność drewnianego uchwytu; lokalizację znaleziska w obrębie obiektu i warstwy kulturowej; rangę ośrodka, w którym został odkryty.

Inskrypcja na głowni miecza:

Rosława

Znaleziono go w Lutomiersku koło Łodzi na cmentarzysku dróżników z XI w.

Zachowany jelec i nakładka oraz (fragmentarycznie) brzeszczot. Silnie skorodowana powierzchnia. Nakładka pięciodzielna, na jej dolnej części i jelcu szczątki inkrustacji w formie plecionki - otwartego na końcach sznurka dwudzielnego, ze swastykami plecionkowymi na skrzyżowaniach. Miecz należy do typu "S".

Miecz z podobnym jelcem został odkrtyty w nieznanej miejscowości w Wielkopolsce. Podobne miecza znaleziono też na Ukrainie przy porohach na Dnieprze oraz w Vesterhaug w Norwegii. Podobne motywy plecionkowe zdobią też przedmioty z różnych surowców z Gdańska, Wolina i Biskupina.