Drużyna Leśnych Wilków ( ziemia międzyleska )

Mirko

Włócznia długa prosta (i skuteczna) broń drzewcowa :axe:

Mirko

Włócznia - ogólna nazwa długiej prostej broni drzewcowej.

Polska nazwa tego rodzaju broni wywodzi się od zwyczaju troczenia jej do łęku siodła końskiego w taki sposób, że zwisając w dół często powłóczyła po ziemi.

W zależności od ciężaru, rozmiarów, kształtu i rodzaju ostrego zakończenia (grotu), włócznia mogła służyć do miotania na odległość (broń rzutna) lub do walki wręcz.

W związku z uniwersalnością i powszechnością tego rodzaju broni trudno jest jednoznacznie ustalić jego genealogię. Włócznia jest bez wątpienia jednym z najstarszych (obok maczugi i łuku) rodzajów broni jakim się posługiwano, zarówno broni myśliwskiej, jak i wojennej. Włócznie spotykamy niemal we wszystkich armiach świata, od zarania dziejów, aż po czasy nowożytne.

W związku z tą powszechnością i rozmaitością trudno jest również dokonać jej klasyfikacji. Przyjmując jako kryteria czas i miejsce pojawiania się różnych, konstrukcyjnie określonych form włóczni, można utworzyć klasyfikację następującą:
włócznia jako broń prymitywna (ludy pierwotne i oddziały chłopskie)
grot kościany, rogowy lub kamienny, grot sporządzony z narzędzi gospodarskich, czasami brak wyodrębnionego grotu (zaostrzone drzewce),
przykłady: dzida, kosa bojowa, oszczep, szydło, widły bojowe
włócznia jako broń armii starożytnych
włóczniami posługiwały się armie różnych wojsk, m.in. chińskie, greckie, macedońskie, rzymskie, starogermańskie
groty metalowe (żeleźca), o różnych kształtach, drzewca wzmacniane na różne sposoby
przykłady: dziryt, hasta, pilum, sarissa, trójząb
włócznia jako broń armii średniowiecznych i nowożytnych
groty rozwinięte, o silnie zróżnicowanych konstrukcjach, często drzewca były dodatkowo zaopatrzone w proporce lub pompony
przykłady: glewia, guan dao, halabarda, kopia (broń), lanca, naginata, pika, qiang, rohatyna, spisa, yari

Logicznym kryterium podziału wydaje się być ciężar i rozmiar włóczni. W oparciu o nie możemy wyróżnić:
lekkie włócznie piechoty i myśliwskie
ciężkie włócznie jazdy (kawaleryjskie), np.: kopia.

Nie jest to jednak ścisły podział, jako że piechotę wyposażano czasami w długie i ciężkie włócznie, np. sarissa osiągała długość ponad 6 m, natomiast kawalerzyści chętnie posługiwali się również poręcznymi małymi włóczniami, np. lancami, spisami.

Ze względu na ogromne znaczenie, jakie broń ta odgrywała we wczesnych okresach rozwoju sztuki wojennej, pełniła ona również ważną rolę symboliczną w wierzeniach i obrzędowości wielu kultur. Przykłady:
niebiańska włócznia demiurgów (z mitologii japońskiej)
Włócznia Świętego Jerzego
Włócznia Świętego Maurycego
Włócznia Przeznaczenia
włócznie zamieszczane na pieczęciach władców, herbach, na flagach i w godłach państwowych itd.

W różnego rodzaju włócznie wyposażano szczególnie formacje piesze, ze względu na skuteczność użycia tego rodzaju broni w walce przeciwko konnicy.

Stopniowy spadek znaczenia włóczni jako odmiany broni białej rozpoczął się wraz wprowadzeniem i rozwojem broni palnej oraz przezbrajaniem w nią oddziałów pieszych. Niemniej różne rodzaje włóczni utrzymały dość długo swoje znaczenie bojowe (np. kosynierzy, lance ułańskie, naginata - broń kobiet samurajskich i mnichów japońskich), bądź chociażby symboliczne (wyposażenie straży pałacowych, oznaka godności oficerskiej - halabarda, partyzana, szponton). Halabarda do dziś pozostaje uzbrojeniem Gwardii Szwajcarskiej.

Spośród współczesnych dyscyplin sportowych, w których włócznia odgrywa rolę broni sportowej, można wymienić sztuki i sporty walki naginata-do i so-jutsu.

Mirko

Dzida to broń drzewcowa, lżejsza i mająca mniejsze wymiary od włóczni, przez co dzidy mogły służyć zarówno do walki na odległość, jak i do starcia na bliższym dystansie. Najstarsze dzidy powstawały poprzez utwardzanie w ogniu zostrzonego drewianego kija.

Mirko

Kosa bojowa to broń biała, która powstaje z przekształcenia narzędzia typowo rolniczego w broń bojową. Ze względu na jej szczególne właściwości tnące oraz długi zasięg, kosa gospodarcza doskonale nadaje się do przypadkowego użycia jako broń podręczna, lub po odpowiednim jej zaadaptowaniu, może być użyta jako broń bojowa, tj. być przeznaczona na wyposażenie oddziałów o charakterze militarnym.

Mirko

Oszczep – prehistoryczna broń miotana mająca postać prostego, wydłużonego pręta drewnianego, którego koniec był zaostrzony przez ociosywanie i opalany ogniem w celu zwiększenia twardości. Była to broń drzewcowa służąca głównie do rzucania. Oszczep towarzyszył człowiekowi praktycznie od samego początku tzn. odtąd kiedy nauczył się wyrabiać narzędzia, służył głównie do polowań na dzikie zwierzęta. Później ta broń była wyposażona w wielki,liściowaty grot z poprzeczką zapobiegającą zbyt głębokiemu wbiciu się w ciało.Obecnie broń sportowa.

Mirko

SUPER zaraz kolejna dostawa broni ......

Mirko

Dziryt (osm.-tur. dżirīd, ar. dżarit) - rodzaj broni drzewcowej, odmiana włóczni znana od czasów prehistorycznych. Dziryt przeznaczony był do miotania lub do walki wręcz, używany był także do polowań.

Broń ta była popularna w Indiach, w Persji, na Kaukazie, w Turcji, Arabii, w Afryce Północnej, sporadycznie na Węgrzech i w Polsce oraz na Rusi. Najczęściej dziryt składał się z czwórgrannego stalowego grotu długości 15 cm osadzonego na drzewcu długości około 70-90 cm. Drzewiec miał na tylcu okucie lub metalowe pióro działające jako statecznik podczas lotu. Dobrze wyważony dziryt pozwalał na celny rzut na odległość kilkudziesięciu metrów. Zwykłe dwa lub trzy dziryty noszono w płaskim kołczanie pokrytym skórą i oprawianym w metal, dołączając czasami do kompletu nóż myśliwski; Turcy i Tatarzy nazywali taki kołczan dżeritem lub dżitem. W Indiach i Persji luksusowe odmiany dzirytu sporządzano w całości ze stali damasceńskiej, zdobiąc je złotem. W Turcji dziryty miały groty trój- bądź czwórgranne osadzone na metalowych prętach obłożonych rogiem; na terenie Afryki drzewca dzirytów pokrywano czasami skórą wężową. W różnych krajach muzułmańskich popularny był rodzaj turnieju na dziryty, zwany dżarodbazi (arab).

Mirko

Halabarda to dwuręczna broń drzewcowa, która zdobyła popularność między wiekiem XIV a wiekiem XV. Na 2,5-metrowym drzewcu zasadzone było ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyć zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający żołnierzowi zrzucenie za jego pomocą kawalerzysty z konia. Dzięki swej prostej budowie, wysokiej skuteczności i niskiemu kosztowi produkcji była bardzo popularna i szeroko dostępna. Używano jej głównie, aby pokonać pikinierów, albo rycerzy walczących mieczem, gdyż długość tej broni zapewniała halabardnikom dużą przewagę.

Halabarda była podstawową bronią wczesnej armii szwajcarskiej od XIII wieku, następnie rozprzestrzeniła się także na inne kraje, w dużym stopniu ze szwajcarskimi wojskami zaciężnymi.

Pomimo nieprzydatności bojowej, halabardy są wciąż obecne, chociaż jedynie jako broń reprezentacyjna (np. Gwardia Szwajcarska).

Mirko

Pika to dawna broń drzewcowa piechoty, używana przede wszystkim przeciwko kawalerii. Były one bardzo długie i osiągały nawet do sześciu metrów długości.

Mirko

Dobra starczy tego ztą bronią drzewcowom :axe:
...ale som jeszcze inne HAHAHA. I ja onich napisze :axe:

Tomal

Walka włócznią jest dozwolona w ruchu rycerskim, ale nie jest mile widziana, ponieważ można wyrządzić komuś naprawdę dużą krzywdę mój kumpel do dziś ma problemy związane z włócznią pomiędzy żebrami, więc nie radzie walki włócznią na początek.

Rosława

Grot włóczni z Lednicy

Wiek: II poł. X i I poł. XI