Drużyna Leśnych Wilków ( ziemia międzyleska )

def

Na podstawie źródeł pisanych możemy stwierdzić, iż Słowianie posiadali ubiór, wykazujący dużo cech odrębnych w stosunku do innych ludów wczesnośredniowiecz-nych. Wymownym tego dowodem jest choćby przekaz Fredegara z około 660 roku, donoszący o pośle króla Dagoberta, który dostał się przed oblicze Samona dzięki przebraniu się w strój słowiański. Podobnie mówią późniejsze źródła arabskie czy żydowskie. Ibrahim ibn Jakub tak pisze o Słowianach: "ubierają się w szaty prze-stronne, tylko mankiety ich rękawów są obcisłe". Arab Gurdezi (połowa XI wieku) podaje także w opisie obyczajów Słowian Wschodnich iż... "Ubierają się w koszule i nakładają buty. Ich trzewik kształtem podobny jest do buta tabarystańskiego, które-go używają kobiety z Tabarystanu (prowincji w północnej Persji)...". Ponad sto lat później, spisujący żywoty św. Ottona z Bambergu, kronikarz Ebon, przekazuje, iż je-den z pomocników świętego, chcąc przemknąć się niepostrzeżenie do kąciny (świąty-ni) słowiańskiego boga Trzygłowa, musiał nałożyć strój słowiański , a mianowicie jakiś bliżej nieokreślony "kapelusz barbarzyński i płaszcz". Jak wyglądał więc ów strój, który my dzisiaj z taką pieczołowitością staramy się odtwarzać.
Przeważającym elementem odzieży ludności słowiańskiej była koszula z lnia-nego płótna, noszona bezpośrednio na ciało zarówno przez kobiety jak i mężczyzn. Zwano ją powszechnie giezłem, rubą, rubachą, czasem też czechłem. Giezło takie sięgało poza kolana, było luźne, najczęściej z okrągłym wycięciem przy szyi i długimi, zwężającymi się ku nadgarstkom rękawami. Od bioder w dół miało wyraźnie trapezo-idalny kształt co świadczy o jego poszerzaniu. Niektóre przekazy zdają się wskazy-wać, iż giezło noszono niekiedy, być może dla ciepła, przepasane w talii. Rękawy kro-jono prawdopodobnie oddzielnie w kształt prostokąta bądź trapezu, doszywając je następnie do prostej krawędzi koszuli.

Gość

Na temat stroju słowiańskiego wciąż toczą się spory. Kobiety słowiańskie nie miały fartuszków. Przy koszuli jak i przy gieźle może być rozcięcie spięte fibulą, jest to prawdopodobnie zapożyczone od wikingów. Rękawy w tunikach jak i giezłach czy koszulach powinny być proste, bez rozszerzeń. Wierzchnie rękawy krótsze niż spodnie. Hafty na stroju przede wszystkim z motywem roślinnym. Szata wierzchnia częściej była grubsza i noszoną ją w chłodniejsze dni.