Forum Drużyna Leśnych Wilków ( ziemia międzyleska )
---Słowianie---
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy  GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Zioła

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Drużyna Leśnych Wilków ( ziemia międzyleska ) Strona Główna -> Opisy roślin oraz ich zastosowanie
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Viviana
Administrator



Dołączył: 20 Gru 2006
Posty: 237
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Międzylesie

PostWysłany: Sob 12:11, 30 Gru 2006    Temat postu: Zioła

Babka Lancetowata
Plantago major

Babka lancetowata, inaczej zwana szerokolistną, jest bardzo popularnym chwastem rosnącym na trawnikach, w ogrodach, na działkach, śmietniskach, wzdłuż dróg. Babka lancetowata, podobnie jak mniszek lekarski, jest super zatwardziałym ziołem. Aby pozbyć się tego zioła z ogrodu trzeba wyrwać go razem z korzeniami.

Babka lancetowata jest byliną. Zioło to ma liście kształtu szeroko jajowatego. Kłos babki lancetowatej jest długi (osiągający wysokość do 50cm), walcowatego kształtu, o kolorze zielonym lub żółtawobiałym, który w czasie owocowania zwęża się na końcu. Babka lancetowata kwitnie od czerwca do października.

Babka lancetowata jest znanym ziołem w leczeniu gojenia się ran oraz odparzeń. Zioło to jest również uważane jako antidotum przeciwko truciznom. Babka lancetowata oczyszcza organizm z toksyn, jest pożyteczna w redukowaniu gorączki, w leczeniu infekcji oraz problemów związanych ze skórą. Dzięki zawartości kleju roślinnego, babka lancetowata posiada łagodzące działanie szczególnie na układ oddechowy, trawienny oraz moczowy.

Babka lancetowata łagodzi kaszel, zwłaszcza duszący i nerwowy. Taniny zawarte w babce lancetowatej posiadają właściwości ściągające, w związku z tym zioło to jest używane do redukowania opuchnięć oraz zapaleń, hamuje krwawienia i przyspiesza gojenie, wyjaśniając tym samym tradycyjne użycie babki lancetowatej w leczeniu gruźlicy, krwotoków brzusznych oraz jelitowych, wymiotowania krwią, zapalenia okrężnicy, jak również w czasie nadmiernych krwawień miesiączkowych.

Babka lancetowata hamuje wydzielanie śluzu, szczególnie jeśli chodzi o system oddechowy, dlatego też zioło to jest pożyteczne w leczeniu przeziębień, katarów, zapalenia zatok, przekrwień (zastoju krwi) w oskrzelach oraz w kondycjach alergicznych takich jak gorączka sienna czy astma. Właściwości wykrztuśne babki lancetowatej oczyszczają płuca z flegmy. Babka lancetowata może być używana w chorobach uszu, np. w przewlekłym wysiękowym zapaleniu ucha środkowego i we wszelkich infekcjach uszu. Działanie antyseptyczne babki lancetowatej znalazło zastosowanie w leczeniu przeziębień, bólów gardła, zapalenia migdałków oraz infekcji w klatce piersiowej. Babka lancetowata również pomaga w infekcjach jelit, jak również w infekcjach układu moczowego, zapaleniu pęcherza, zapaleniu gruczołu krokowego oraz zapaleniu cewki moczowej. Babka lancetowata łagodzi oraz redukuje ból i podrażnienia spowodowane kolką.
SUROWCE LECZNICZE

Liście, nasiona.

ZASTOSOWANIE


Babka lancetowata szybko hamuje krwawienia oraz pomaga w regeneracji zniszczonych tkanek. Babka lancetowata może być używana zamiast żywokostu lekarskiego w leczeniu stłuczeń, siniaków oraz złamanych kości. Maść lub lotion jest stosowany w leczeniu hemoroidów, wrzodów. Stosowana wewnętrznie, babka lancetowata posiada właściwości moczopędne, wykrztuśne oraz zmniejszające przekrwienie. Babka lancetowata jest głównie przepisywana przez zielarzy na następujące dolegliwości zdrowotne: zapalenie żołądka, rozwolnienie, czerwonkę, zespół jelita wrażliwego, utratę głosu, wrzody trawienne, krwawienia układu moczowego.
WYSTĘPOWANIE I UPRAWA

Babka lancetowata pochodzi z Europy oraz z umiarkowanych obszarów Azji. Rzadko uprawiana, babka lancetowata jest normalnie zbierana z łąk, lasów, itp. Liście babki lancetowatej są zbierane w czasie sezonu letniego.
SKŁADNIKI

Babka lancetowata zawiera iridoidy (np. aucubin), flawonoidy (apigenin), taniny, kwasy roślinne, klej roślinny.
DAWKOWANIE

LIŚCIE:
SOK – Wyciskać sok ze świeżych liści babki lancetowatej. Pić 10ml soku trzy razy dziennie, w czasie zapalenia pęcherza moczowego, biegunki, infekcji płuc.
NALEWKA (P.LANCEOLATA) – Sporządzić nalewkę ze świeżych liści babki lancetowatej o ile jest to możliwe. Nalewka jest dobra na duże ilości śluzu, np. podczas alergicznego nieżytu nosa.
OKŁAD – Przykładać świeże liście babki lancetowatej na użądlenia pszczół oraz na wolno gojące się rany.
MAŚĆ – Smarować rany, oparzenia oraz hemoroidy.
DO PRZEMYWANIA RAN – Używać soku z babki lancetowatej na zapalenia, owrzodzenia, rany.
PŁUKANKA
– Używać rozcieńczonego soku do płukania w czasie bólu gardła, jamy ustnej lub w przypadku zapalenia dziąseł.
SYROP – Stosować syrop sporządzony z soku na kaszel, szczególnie jeśli gardło jest obolałe i wystąpiła jego infekcja.
NASIONA:
NAPAR – Stosowany głównie na zatwardzenia. Zalać szklanką gotującej się wody 1 łyżeczkę nasion babki lancetowatej. Ochłodzić, następnie pić śluzowaty napar razem z nasionami przed pójściem spać.



Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Viviana
Administrator



Dołączył: 20 Gru 2006
Posty: 237
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Międzylesie

PostWysłany: Sob 12:18, 30 Gru 2006    Temat postu: Dziurawiec Zwyczajny

Dziurawiec Zwyczajny
Hypericum perforatum

Dziurawiec zwyczajny jest wieloletnim, aromatycznym ziołem należącym do rodziny Hypericaceae. Zioło to produkuje żółto-złote kwiaty, które wydają się szczególnie obfite 24 czerwca. Dzień ten jest tradycyjnie obchodzony jako dzień urodzin Jana Chrzciciela. Dziurawiec zwyczajny jest również nazywany ziołem Św.Jana. Liście i kwiaty dziurawca zwyczajnego, które są używane w leczeniu, zbiera się również w tym czasie. Zioło to pochodzi z Europy; można go również znaleźć na obszarze Stanów Zjednoczonych.

Dziurawiec zwyczajny był znany dla takich starożytnych autorytetów medycznych jak Dioscorides czy Hipokrates. Zioło to było opisywane i zalecane jako pomocny lek w starych zielnikach w średniowieczu. Dosyć niedawno, herbata sporządzona z tego zioła odzyskała nową reputację, szczególnie w Europie, jako skuteczny tonik uspokajający, pożyteczny w przypadkach nerwowości, depresji, przemęczenia. Ci, którzy używają tego zioła na codzień, cenią go sobie jako zioło o właściwościach moczopędnych oraz w leczeniu różnych dolegliwości, zaczynając od bezsenności, a kończąc na nieżycie żołądka.

Olejowy wyciąg ze świeżych kwiatów dziurawca zwyczajnego nabiera czerwonego koloru po trzymaniu go na słońcu przez kilka tygodni. Ten tzw.czerwony olej jest stosowany wewnętrznie na te same dolegliwości, na które stosuje się herbatkę z tego zioła, ale jest również używany zewnętrznie na łagodzenie zapalenia i przyspieszanie gojenia się ran. Olej ten jest bardzo wysoce ceniony w leczeniu hemoroidów.

Analiza chemiczna wyeksponowała wiele składników dziurawca zwyczajnego, między innymi około 1% olejku lotnego i około 10% kwasu taninowego.

Zioło dziurawca zwyczajnego jest wspaniałym lekarstwem dla systemu nerwowego, relaksującym napięcie i niepokój, podnoszącym ducha. Zioło to jest uważane jako pomocne w czasie emocjonalnych problemów związanych z menopauzą. Uspokajająca właściwość dziurawca zwyczajnego przypisywana jest substancji zwanej hypericin, która obniża ciśnienie krwi, łamliwość włośniczek, wpływa korzystnie na macicę. Zioło dziurawca zwyczajnego może być używane na bolesne, obfite i nieregularne miesiączki, jak również jest pomocne w czasie napięcia przedmiesiączkowego. Dziurawiec zwyczajny posiada właściwości moczopędne, redukuje zatrzymywanie się płynów oraz przyspiesza eliminację toksyn w moczu. Zioło to znalazło zastosowanie u dzieci moczących się nocą. Jest również pożyteczne w leczeniu skazy moczanowej oraz zapalenia stawów.

Zioło dziurawca zwyczajnego posiada również właściwości wykrztuśne, pomaga w oczyszczaniu klatki piersiowej z flegmy oraz przyspiesza wyzdrowienie z kaszlu i infekcji klatki piersiowej. Dziurawiec zwyczajny posiada właściwości przeciwbakteryjne oraz przeciwwirusowe, jest aktywny przeciw gruźlicy i grypie typu A. Bada sie działanie dziurawca zwyczajnego w leczeniu AIDS oraz raka. Dzięki swojej właściwości ściągającej oraz przeciwbakteryjnej dziurawiec zwyczajny jest pomocny w leczeniu takich chorób przewodu pokarmowego, jak zapalenia żołądka i jelit, rozwolnienia, czerwonki. Mówi się, że dziurawiec zwyczajny wylecza wrzody trawienne oraz niezyt żołądka. Użyty zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie dziurawiec zwyczajny jest cudownym lekarstwem na nerwobóle, jak i lekiem na wyczerpany system nerwowy. Dziurawiec zwyczajny może być używany w leczeniu nerwobólu (np. nerwoból nerwu trójdzielnego, rwy kulszowej), gośćca mięśniowo-ścięgnistego, bólów pleców, bólów głowy, półpaśćca, bólów reumatycznych. Olej z dziurawca zwyczajnego łagodzi i goi oparzenia, rany, owrzodzenia, wrzody. Zioło to łagodzi również zapalenia.
SUROWCE LECZNICZE

Kwitnące części, części nadziemne.

ZASTOSOWANIE

Dolegliwości nerwowe - Dziurawiec zwyczajny jest jednym z najbardziej wartościowych ziół stosowanych na problemy z nerwami. Zielarze używali go długo jako tonik na niepokój, napięcia nerwowe, bezsenność, depresję szczególnie zwiazaną z menopauzą.
Menopauza - Zioło to jest szczególnie pomocne przy problemach z menopauzą, przynosi ulgę w zmianch hormonalnych oraz leczy obniżoną witalność.
Właściwości wzmacniające - Dziurawiec zwyczajny jest wartościowym środkiem wzmacniającym wątrobę oraz pęcherzyk żółciowy.
Zaparzony olej - Czerwony olej jest wspaniałym antyseptykiem. Zewnętrznie, jest używany na rany i oparzenia, łagodzi skurcze i nerwobóle. Wewnętrznie, olej może być stosowany na wrzody trawienne i zapalenia żołądkowe. Jego przeciwwirusowe, przeciwzapalne oraz gojące siły działają zarówno wewnątrz organizmu jak i poza nim, zewnętrznie.
Inne zastosowania - Ropień, Rak piersi, Depresja maniakalna.
HOMEOPATIA:
W homeopatii dziurawiec zwyczajny (hypericum) jest często przepisywany na obrażenia ciała. Jako posiadający łagodzące właściwości jest wspaniały na problemy nerwowe. Dla celów homeopatycznych cała roślina jest zbierana latem, gdy jej żółte kwiaty są w pełnym rozkwicie. Następnie zioło to jest ucierane na miazgę i moczone w alkoholowym roztworze zanim zostanie osłabione do żądanej mocy w procesie silnego rozcieńczenia.
Dziurawiec zwyczajny jest używany w leczeniu przeszywających nerwobólów, uszkodzeń nerwów, np. po operacji lub wypadku. Hypericum jest najbardziej ważnym środkiem leczniczym jeśli chodzi o użycie go gdziekolwiek zaistniało obrażenie w części ciała z wysoką koncentracją zakończeń nerwowych, np.palców rąk oraz nóg, oczu, kręgosłupa, ust, łożysk paznokci, głowy. Hypericum jest efektywny na wsztrząśnienia z takimi objawami jak uczucie zimna w głowie, obrażenia oczu. Działa on na nerwy kręgowe, i jest stosowany na ostre bóle pleców, które przemieszczają się w górę lub dól kręgosłupa.
Hypericum jest również wspaniałym środkiem pierwszej pomocy jeśli chodzi o wszelkiego rodzaju rany kłute (od gwoździ, odłamków), jak również działa na ugryzienia czy zgniecione palce stóp, rąk.
Inne zastosowania hypericum to astma, która pogarsza się w czasie mglistej pogody, bóle zębów, jak również dyskomfort po wizycie u stomatologa.
Hypericum jest również używane na mdłości, niestrawności, kiedy osoba ma pokryty język z czystym jego koniuszkiem, rozwolnienia, krwawienia, bolesne hemoroidy, bóle nerwu odbytnicy, późną menstruację z bólami głowy. Jest pożyteczny w leczeniu depresji, senności, ospałości.

WYSTĘPOWANIE I UPRAWA

Pochodzący z Europy, obecnie dziurawiec zwyczajny można spotkać na całym świecie. Można go znaleźć na łąkach, brzegach rzek lub przy drogach. Dziurawiec zwyczajny preferuje słoneczne miejsca. Rośnie w słabszych gatunkowo glebach. Zioło to może być rozmnażane z nasion na wiosnę, jak również poprzez rozdzielenie korzeni na jesieni. Kwitnące wierzchołki dziurawca zwyczajnego są zbierane latem.
BADANIA NAUKOWE

Depresja - W ostatnich naukowych badaniach przeprowadzonych w Austrii, 67% pacjentów z łagodną do średniej depresji otrzymywało wyciąg z tego zioła. Badania dowiodły, że stan pacjentów poprawił się. To potwierdza wcześniejsze badania, które pokazały, że zioło to jest pomocne w leczeniu depresji.
Hypericin - Czerwony kolor oleju z dziurawca zwyczajnego jest zawdzięczany składnikowi nazwanemu hypericin. Składnik ten posiada właściwości antydepresyjne, jak również silne właściwości przeciwwirusowe. W związku z jego wspomnianymi właściwościami bada się jego skuteczność w leczeniu HIV i AIDS.
Całe zioło - Naukowcy dowodzą, że całe zioło jest skuteczne przeciwko wielu infekcjom wirusowym.

SKŁADNIKI

Dziurawiec zwyczajny zawiera glikozydy, flawonoidy(między innymi rutin), olejki lotne, taniny, żywice.
DAWKOWANIE

Wielu ludzi używa 500mg dziennie wyciągu z dziurawca zwyczajnego, tabletki lub kapsułki (zawartość hypericin 0.2%). Większe dawki dziurawca zwyczajnego, tzn.900mg dziennie, mogą być używane w niektórych przypadkach. Dziurawiec zwyczajny powinien być używany po jedzeniu ewentualnie krótko przed nim. Ziołowe nalewki z dziurawca zwyczajnego są również dostępne. Często są brane w dawkach 1-2ml trzy razy dziennie.

SKUTKI UBOCZNE I OSTRZEŻENIA

Dziurawiec zwyczajny powoduje, że skóra staje się bardziej wrażliwa na światło. Osoby z jasną karnacją powinny unikać ostrego słońca i innych źródeł światła ultrafioletowego, np. łóżek do opalania. Jest również wskazane unikanie czerwonego wina, sera, drożdży, marynowanych śledzi. Dziurawiec zwyczajny nie powinien być używany w czasie ciąży oraz karmienia piersią.
JAK DZIAŁA W ORGANIŹMIE

Przede wszystkim dziurawiec zwyczajny działa na system nerwowy. Hypericin w połączeniu z innymi składnikami działa jako antydepresant. Badania naukowe dowiodły, że dziurawiec zwyczajny może być używany w kombinacji z miłorzębem w celu zwiększenia efektywności antydepresyjnej. Jakkolwiek, jeśli chcesz łączyć te dwa zioła lub bierzesz przepisane antydepresanty, należy najpierw skonsultować się z lekarzem bądź zielarzem profesjonalistą. Dziurawiec zwyczajny jest również środkiem wzmacniającym dla całego układu nerwowego. Może być używany w czasie menopauzy, gdzie fizyczne zmiany są pogarszane przez psychiczne i emocjonalne osłabienie. Jeśli mówimy o układzie trawienia, zioło to jest dobrodziejstwem dla wątroby. Dzięki swoim właściwościom przeciwwirusowym ziele dziurawca zwyczajnego jest szczególnie pomocne w czasie gryp i przeziębień. Wzmacnia system odpornościowy. Zewnętrznie, olej z dziurawca zwyczajnego leczy rany i łagodzi bóle nerwów, szczególnie w przypadku półpaśćca i powtarzających się wysiłkowych obrażeń.
UŻYCIE

CZĘŚCI NADZIEMNE:

NAPAR - Stosować na niepokoje, lęki, napięcia nerwowe, drażliwość lub emocjonalne "dołki", w szczególności związane z menopauzą lub zespołem napięcia przedmiesiączkowego.
NALEWKA - Na moczenie nocne u dzieci, dawać 5-10 kropli na noc.
Płukanka - Używać naparu do przemywania ran, siniaków, owrzodzeń skóry.
KWITNĄCE CZĘŚCI:
KREM - Stosować na zlokalizowane bóle nerwowe, takie jak rwa kulszowa, skurcze lub jako pomoc w łagodzeniu bólów związanych z obrzękiem piersi w czasie karmienia piersią. Krem z dziurawca zwyczajnego może być również stosowany jako antyseptyk i ściągający na zadrapania, owrzodzenia, wrzody.
ZAPARZONY OLEJ - Używać na oparzenia, mięśnie, zapalenia stawów, między innymi na zapalenie nadkłokcia bocznego kości ramiennej (łokieć tenisisty), neuralgię, rwę kulszową. Dodaj kilka kropel oleju z lawendy na oparzenia lub olej z krwawnika pospolitego na zapalenia stawów.



Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Viviana
Administrator



Dołączył: 20 Gru 2006
Posty: 237
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Międzylesie

PostWysłany: Sob 12:22, 30 Gru 2006    Temat postu: Fiołek Trójbarwny

Fiołek Trójbarwny
Viola tricolor

Fiołek trójbarwny to zioło jednoroczne, osiągające wysokość 10-30cm. Zioło to produkuje wiele nasion, które szybko kiełkują, dając wrażenie, że fiołek trójbarwny jest rośliną wieloletnią. Kwitnie od maja do września. Kwiaty fiołka trójbarwnego osiągają długość od 1cm do 2.5 cm w kolorach fioletu, białego oraz żółtego. Trzy płatki dolne fiołka trójbarwnego są jasne - żółte, białe, kremowe, zaś dwa górne - ciemne, fioletowe lub niebieskawe. Łodyga fiołka trójbarwnego jest kanciasta, wielokwiatowa oraz rozgałęziona. Liście tego zioła są ogonkowe. Dolne mają kształt sercowaty, górne są kształtu lanceowatego. Wyróżnić należy również obecne duże, pierzastosieczne przylistki.

Herbata o gorzkim smaku sporządzona ze świeżych lub suszonych kwiatów fiołka trójbarwnego była używana na wiele dolegliwości zdrowotnych. W swoim zielniku z 1597 roku zielarz John Gerard cytował następujące opinie medyczne odnoszące się do tego zioła: fiołek jest efektywny w leczeniu konwulsji u niemowląt, jest znakomitym środkiem leczniczym w czasie infekcji płuc, oraz pisał o skuteczności zioła w leczeniu strupów, swędzenia, wrzodów. Herbatka ziołowa z fiołka trójbarwnego była na porządku dziennym w medycynie ludowej. Za pomocą tej herbatki obniżano gorączkę. Zioła tego używano jako środka przeczyszczającego, wykrztuślnego, uspokajającego. Wyciągiem z fiołka trójbarwnego płukano jamę ustną oraz gardło. Fiołka trójbarwnego używano do oczyszczania krwi lub jako środka skutecznego w pozbywaniu się wszelkich substancji toksycznych z organizmu. Fiołek trójbarwny posiada właściwości moczopędne oraz regulujące przemianę materii. Dzięki obecności rutyny ma działanie zmniejszające łamliwość naczyń krwionośnych.
SUROWCE LECZNICZE

Części nadziemne.

ZASTOSOWANIE

Fiołek trójbarwny jest głównie używany w leczeniu problemów skórnych, płucnych oraz związanych z układem moczowym. Fiołek trójbarwny może być z powodzeniem stosowany w czasie egzemy oraz innych chorób skórnych. Dzięki swoim właściwościom przeciwzapalnym i wykrztyślnym fiołek trójbarwny jest używany w czasie kokluszu i ostrego zapalenia oskrzeli, gdzie pełni rolę czynnika łagodzacego oraz pomaga w "gojeniu" się organizmu. Zioło to posiada właściwości rozrzedzania flegmy.
Fiołek trójbarwny jest stosowany na zapalenia pęcherza moczowego oraz może być używany w leczeniu objawów częstego i bolesnego oddawania moczu.

WYSTĘPOWANIE I UPRAWA

Fiołek trójbarwny pochodzi z Europy, Północnej Afryki oraz rośnie w umiarkowanych obszarach Azji. Zioło to zostało naturalizowane na obszarach obydwu Ameryk. Fiołek trójbarwny nie jest wybredny jeśli chodzi o warunki wzrostu. Rośnie na trawiastych obszarach górzystych, jak również na wybrzeżach. Fiołek trójbarwny jest również hodowany w ogrodach. Części nadziemne używane w ziołolecznictwie są zbierane w lecie.

SKŁADNIKI

Fiołek trójbarwny zawiera: flawonoidy, metyl salicylowy, klej roślinny, karotenoidy, olejek eteryczny, sole mineralne, antocyjany, saponiny, karotenoidy, garbnik.

DAWKOWANIE

Napar: zalać szklanką gotującej się wody 1-2 łyżeczki suszonych ziół i zostawić do zaparzenia na 10-15 minut. Napar ten powinno sie pić trzy razy dziennie.
Nalewka: Brać 2-4ml nalewki z fiołka trójbarwnego trzy razy dziennie.

ZBIÓR I KONSERWACJA


Zioło to może być zbierane w czasie swojego sezonu wzrostu, tj. od maja do września.

KOMBINACJE ZIÓŁ

Na problemy związane z płucami fiołek trójbarwny może być używany z podbiałem pospolitym. Na problemy skórne fiołek trójbarwny jest używany z czerwoną koniczyną, pokrzywą oraz lepczycą (przytulia czepna). Na zapalenia pęcherza moczowego fiołek trójbarwny może być łączony z buchu i perzem.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Viviana
Administrator



Dołączył: 20 Gru 2006
Posty: 237
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Międzylesie

PostWysłany: Sob 12:26, 30 Gru 2006    Temat postu: Łopian

Łopian
Arctium lappa

Znane są dwa rodzaje łopianu. Jest to łopian większy, łacińska nazwa Arctium lappa, oraz łopian pospolity - Arctium minus. Łopian należy do rodziny astrowatych. Łopian większy pochodzi z Europy. Obydwa są wielkimi, pospolitymi dwuletnimi ziołami z haczykowatymi przylistkami, które czepiają się ubrań lub futer zwierząt. Łopian większy może osiągnąć wysokośóć do 3m, natomiast łopian pospolity rośnie do wysokości 1.5m.

Początkowo łopian był rekomendowany jako zioło oczyszczające krew. Natomiast zawsze był stosowany w leczeniu różnych, chronicznych chorób skóry, włączając łuszczycę oraz trądzik. Mówi się, że łopian posiada właściwości moczopędne oraz powodujące poty. Żadna z wymienionych właściwości nie została potwierdzona poprzez kliniczne doświadczenia, jak również badania składu chemicznego korzenia łopianu nie wykryły obecności aktywnych składników, które mogłyby mieć wpływ na wymienione wyżej właściwości lecznicze tego zioła. Prawdą jest, że łopian zawiera duże ilości węglowodanu w formie inuliny, razem z małymi ilościami olejków lotnych, oleju tłuszczowego, sacharozy, kwasu taninowego. Interesujące badanie naukowe odkryły obecność około 14 różnych poliacetylenowych związkow chemicznych w świeżym korzeniu łopianu, dwa z nich posiadają bakteriostatyczne (hamujące wzrost bakterii) oraz hamujące wzrost grzyba właściwości. Średnie właściwości antybiotyczne i żółciopędne zostały ujawnione w wyciągu z korzenia łopianu. Badania nad liściem i korzeniem łopianu wykryły właściwości hipoglicemiczne i zwiększoną tolerancję węglowodanową u wzorców zwierzęcych.

Świetnym sposobem na uwolnienie się z kamieni nerkowych lub żółciowych jest picie herbatki z łopianu i kocimiętki. Trzeba w tym celu zagotować 4 szklanki wody i dodać 2 łyżki stołowe posiekanego, świeżego lub suszonego korzenia łopianu. Zmniejszyć ogień i gotować przez około 10 minut pod przykryciem. Następnie zdjąć z ognia i dodać 3 łyżeczki posiekanego świeżego lub suszonego zioła kocimiętki. Zostawić do zaparzenia na około 11/2 godziny. Odcedzić i do każdej szklanki dodać 1 łyżeczkę soku z cytryny oraz pół łyżeczki czystego syropu klonowego lub melasy. Pić powoli. Dokładnie 10 minut później, wypić 1 łyżeczkę oliwy z oliwek. Powtarzać tę dietę trzy razy dziennie. Wspomniana herbatka łagodzi podrażnione tkanki i pomaga w rozdrabnianiu lub częściowym rozpuszczeniu kamieni, podczas gdy oliwa z oliwek działa jako środek nawilżający w łatwiejszym wydalaniu kamieni z organizmu. Jest bardzo ważne, aby nie konsumowac tłustych, smażonych potraw, napojów gazowanych, rafinowanych węglowodanów, jak biała mąka lub biały cukier, czerwonego mięsa i drobiu w czasie tej terapii. W przeciwnym razie całkowity sukces nie może być gwarantowany. Po wypiciu ostatniej szklanki herbatki oraz łyżeczki oliwy z oliwek przed udaniem się na nocny odpoczynek upewnij się, że zasypiasz na prawej stronie z poduszką umieszczoną pod pachą. Niektórzy sądzą, że ta właśnie pozycja przyspiesza wydalanie kamieni z organizmu.

Łopian to wspaniały sposób na oczyszczenie krwi oraz środek na przyspieszenie wydalania toksyn z naszego ciała. Ponieważ korzenie, liście oraz nasiona łopianu są gorzkie, pobudzają one trawienie i pracę wątroby, jak również przyspieszają pracę trzustki. Łopian może być używany w celu polepszenia słabego trawienia, lepszego wydalania gazów, rozładowywania wzdęć, niestrawności. Łopian ma właściwości łagodnego środka przeczyszczającego. Łopian jest skutecznym lekarstwem przeciwko infekcjom bakteryjnym, jak również grzybicznym. Zioło to pomaga w przywracaniu przyjaznej flory bakteryjnej w jelitach. Łopian posiada średnie właściwości moczopędne, poprzez mocz pomaga w eliminowaniu toksycznych substancji z organizmu. Łopian może być używany na zapalenie pęcherza moczowego, zatrzymywanie się wody w organizmie, kamienie, piasek nerkowy. Pity jako gorący wywar, powoduje pocenie się, a co za tym idzie pomaga w eliminacji toksyn z organizmu. Łopian jest stosowany na obniżenie gorączki i należy go brać na samym początku infekcji z gorączką. Nasiona łopianu są skuteczne w leczeniu bolów gardła, zapaleniu migdałków, przeziębień oraz kaszlu. Łopian pomaga w przyspieszaniu wyzdrowienia w takich infekcajch jak odra czy ospa. Łopian również pomaga w obniżaniu poziomu cukru we krwi u ludzi cierpiących na cukrzycę. Korzeń łopianu pobudza macicę, pomagając w regulowaniu miesiączki. Tradycyjnie wywar z korzenia łopianu był stosowany w celu dodania sił kobiecie rodzącej przed, jak i po porodzie.

SUROWCE LECZNICZE


Liście, korzeń, nasiona, owoc.
ZASTOSOWANIE

Historia - Łopian był tradycyjnym lekarstwem na podagrę, goraczkę, kamienie nerkowe. W XVII wieku, Culpeper pisał, "Nasiono jest bardzo zalecane na łamanie kamieni i wydalanie ich przez mocz'.
Zioło oczyszczające - łopian jest używany zarówno w Zachodniej jak i chińskiej medycynie naturalnej jako zioło odtruwające. Nasiona łopianu są używane w celu usuwania toksyn w gorączkach i infekcjach takich jak świnka, odra. Korzeń łopianu pomaga organizmowi eliminować zbyteczne produkty przemiany materii w chronicznych chorobach skóry i zapaleniu stawów.
Problemy skórne - Działanie moczopędne i antybiotyczne łopianu jest pomocne w leczeniu chorób skóry, zwłaszcza tam, gdzie toksyczność jest głównym czynnikiem - na przykład: trądzik, ropień, owrzodzenie, miejscowe zapalenie skóry, egzema, łuszczyca.
Inne zastosowania medyczne - Hantawirus, Zespól szoku toksycznego.

WYSTĘPOWANIE I UPRAWA

Łopian pochodzi z Europy i Azji. Obecnie rośnie w umiarkowanych regionach całego świata. Łopian jest również hodowany w Europie i Chinach i jest rozmnażany z nasion na wiosnę. Nasiona łopianu są zbierane w lecie, a całe zioło jest wykopywane w połowie lata.

BADANIA NAUKOWE

Właściwości antybiotyczne - Badania naukowe w Niemczech (1967) i Japonii (1986) dowiodły, że poliacetyleny, zawarte głównie w świeżym korzeniu łopianu, posiadają właściwości antybiotyczne.
Inne badania naukowe - Łopian posiada przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, moczopędne właściwości. Dzięki właściwościom hipoglikemicznym obniża poziom cukru we krwi. Stwierdzono również przeciwrakowe właściwości łopianu.

SKŁADNIKI

Łopian zawiera:
Korzeń/liście: glykozydy, flawonoidy, garbniki, olejki lotne, poliacetyleny, żywice, klej roślinny, inulinę, alkaloidy, olejki aromatyczne.
Nasiona: niezbędne kwasy tłuszczowe, witaminy A i B2.
DAWKOWANIE

Tradycyjni zielarze zalecają branie 2-4ml wyciągu z korzenia łopianu raz na dzień. Jeżeli jest to kapsułka, zawierająca suszony korzeń, zwykle dawka wynosi 1-2gramów trzy razy dziennie. W wielu preparatach ziołowych korzeń łopianu jest łączony z innymi zastępczymi ziołami takimi jak: szczaw kędzierzawy, koniczyna czerwona, przytulia czepna.
SKUTKI UBOCZNE I OSTRZEŻENIA

Użycie korzenia łopianu we wspomnianych dawkach jest ogólnie bezpieczne. Jakkolwiek, korzeń łopianu używany w dużych dawkach pobudza macicę i tym samym powinien być używany z ostrożnością podczas ciąży.
JAK DZIAŁA W ORGANIŹMIE

Dzięki swoim właściwościom moczopędnym łopian stał się naturalnym lekarstwem na podagrę oraz kamienie nerkowe. Łopian jest również używany na bóle reumatyczne. Głównym zadaniem łopianu jest oczyszczanie krwi oraz pomaganie w wydalaniu zbędnych produktów przemiany materii z organizmu. Łopian leczy takie choroby skórne jak łuszczycę, ropień, wrzody, egzemę. Łopian obniża poziom cukru we krwi. Jeden ze składników łopianu wykazał skuteczne właściwości w walce z nowotworami. Świeży korzeń łopianu posiada antybiotyczne właściwości, prwadopodobnie dzięki zawartym poliacetylenom. W Chinach łopian jest używany na katar, goraczkę, kaszel, ból gardła, infekcje takie jak: świnka oraz początkowe stadia odry. Łopian pobudza trawienie. Jest dobroczynny dla wątroby. W Chinach używany też na zatwardzenia.
UŻYCIE

KORZEŃ:
WYWAR - Używany w leczeniu chorób skórnych, szczególnie owrzodzeń, czyraków, egzem.
NALEWKA - Używać w połączeniu ze szczawiem kędzierzawym w celu odtrucia systemu trawiennego i pobudzenia trawienia. Wspaniały na kamienie moczowe i piasek nerkowy.
OKŁAD Z PAPKI - Stosować na otwarte wrzody skóry.
PŁUKANKA - Stosuj wywar z łopianu na trądzik i grzybiczne zapalenia skóry jak: grzybica międzypalcowa i grzybica wywołana przez dermatofity.
LIŚCIE:
NAPAR - Pić na niestrawności pokarmowe.
OKŁAD Z PAPKI - Stosować na siniaki i zapalenia skóry.
ZAPARZONY OLEJ - Używać na żylaki.
NASIONA:
WYWAR - Pić na przeziębienia z gorączką, kaszlem, bólem gardła. Na wszelkie wysypki skórne pić łopian zmieszany z fiołkiem trójbarwnym.

KOMBINACJE ZIÓŁ


Łopian jest rzadko używany 'sam' w lekarstwach. Jest on zwykle mieszany z innymi ziołami, np. z mniszkiem lekarskim, w celu zbalansowania jego silnej właściwości oczyszczającej.



Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Viviana
Administrator



Dołączył: 20 Gru 2006
Posty: 237
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Międzylesie

PostWysłany: Sob 14:01, 17 Mar 2007    Temat postu: Nagietek (Calendula officinalis)

Zioła: Nagietek Lekarski

Opis rośliny:

Nagietek Lekarski (Calendula officinalis)

Nagietek jest rośliną roczną, w stanie dzikim występuje nad Morzem Śródziemnym i w Iranie.
Jest uprawiany w całej Europie i w Ameryce Północnej. Roślina ta jest wykorzystywana w celach leczniczych i w przemyśle spożywczym. Kwiat nagietka może służyć jako barometr, pozwala bowiem przewidywać pogodę. Jeśli rano przed godziną 9.00 płatki nagietka są rozchylone i ułożone równolegle do ziemi, oznacza, to, że w tym dniu nie będzie deszczu.

Inne nazwy: nogietek lekarski, nagietek ogrodowy, paznogietka, paznogietek, pazurki, miesięcznica, stulik.

Surowce lecznicze:

W celach leczniczych wykorzystywane są kwiaty nagietka z odmian pomarańczowych.

Substancje lecznicze:

Kwiaty nagietka zawierają saponiny trójterpenowe, alkohole trójterpenowe, karotenoidy, niewielkie ilości olejku eterycznego, związki żywicowe, śluzowe, flawonoidy, kwasy organiczne, z soli mineralnych duże ilości związków manganu.

Zbiór i konserwacja:

Nagietek kwitnie od czerwca do jesieni. W celach leczniczych zbierać należy tylko kwiaty języczkowe z odmian pomarańczowych Przy suchej pogodzie wyskubujemy pojedyncze płatki. Suszyć je należy rozkładając cienką warstwą w miejscach ocienionych. Przy suszeniu w suszarniach temperatura nie powinna być wyższa niż 30--35°C. Wysuszone kwiaty należy przechowywać szczelnie zamknięte i chronić przed światłem.

Działanie: przeciwzapalne, wzmacniające, rozkurczowe, gojące rany.

Kwiaty nagietka pobudzają czynności wydzielnicze — zwiększają ilość soku żołądkowego i mukopolisacharydów, zwiększają ilość żółci i ułatwiają jej przepływ do dwunastnicy. Mogą być polecane w nieżytach niedokwaśnych żołądka i w nieżytach jelit, a także w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy.

Związki czynne zawarte w nagietku znoszą stany skurczowe w przewodzie pokarmowym, dlatego mogą być stosowane w przypadkach dolegliwości bólowych po operacjach żołądka i dróg żółciowych. Ponadto nagietek ma właściwości przeciwzapalne i przeciwbakteryjne, unieczynnia także toksyny powstające w przypadku rozwoju nowotworu w organizmie. Znosi objawy niestrawności u chorych na chorobę nowotworową przewodu pokarmowego.

Związki te wzmagają odporność własną organizmu, przyspieszają gojenie się ran, dlatego nagietek może być polecany w przypadkach nie gojących się ran i owrzodzeń, oparzeń i to zarówno termicznych, słonecznych jak i popromiennych. Nagietek niszczy paciorkowce i gronkowce i z dobrym skutkiem może być wykorzystany w leczeniu stanów zapalnych gardła i krtani, jamy ustnej, a także zapaleń spojówek oczu. Związki czynne z kwiatów nagietka niszczą skutecznie rzęsistki i dlatego mogą być wykorzystane w leczeniu zakażeń narządów rodnych.

Ponadto nagietek ma łagodne właściwości uspokajające, obniża ciśnienie tętnicze krwi i zwalnia tętno.




Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Drużyna Leśnych Wilków ( ziemia międzyleska ) Strona Główna -> Opisy roślin oraz ich zastosowanie Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2002 phpBB Group
Regulamin