Drużyna Leśnych Wilków ( ziemia międzyleska )

def

Najważniejszymi obrzędami w życiu Słowian są:

1 Gody Małżeńskie
Na uroczystości zawarcia związku małżeńskich witano na początku chlebem i solą państwa młodych, swatów (swacha i swachę) oraz gości weselnych. Jest to do dziś na polskich weselach powszechnie praktykowane. Para młodych zakładała na głowy wieńce, uroczyście dzielono weselny kołacz. Wznoszono modły za pomyślność nowożeńców i składano im życzenia. Nie obywało się bez ucztowania, picia miodu, wspólnych śpiewów i tańców. Gdy młodzi wyjeżdżali do ślubu, we wrotach u progu, kładziono siekierę zwrócona do wnętrza podwórza. Dla oddalenia złych energii trzeba było przejść przez tak położona siekierę. Uważano, że w noc poślubną należało szczególnie chronić państwa młodych. W tym celu kładziono również siekierę pod ich łóżkiem. Położenie tego narzędzia pod łóżko miało też sprawić, by urodził się chłopiec.

def

2 Śmierć
Śmierć u dawnych Słowian budziła ogromny respekt, a osobę zmarłą otaczano głęboką religijna czcią. Słowianie wierzyli, że dusza zmarłego po śmierci wędruje do krainy wiecznej szczęśliwości Nawii. Zmarłymi opiekował się Weles. Była to kraina ukryta głęboko pod ziemia. Osobę zmarłą wynoszono z domu w oparciu o różne ceremonie. Aby zmarły podążał ku Nawii i nie wracał do żywych, ciało jego często wynoszono przez okno albo niekiedy podnoszono belkę progowa, aby przenieść je pod progiem. Innym sposobem było umieszczenie na progu topora, siekiery albo innego ostrego narzędzia, aby odciąć zmarłemu drogę powrotną. Z drugiej strony w najdawniejszych czasach sypano pod próg domu garść popiołu pozostałego po kremacji zmarłego, żeby dusza zmarłego broniła chaty i oczyszczała wchodzących. Owa garść prochów przodka zapewniała też kontakt z tamtym światem oraz przebywającym w nim protoplasta rodu. Ostre narzędzie pod progiem stanowiło takim przypadku dodatkowe zabezpieczenie. Innym zabezpieczeniem stosowanym tak na wszelki wypadek, było grzebanie zmarłych "za wodą". Umieszczenie cmentarza za rzeka i jeziorem mogło stanowić, jak sadzono, barierę dla dusz, które chciały by niepokoić żyjących.
Zmarłego ubierano w najlepsze szaty. Nakładano biżuterie, a czasem również broń i różne przedmioty codziennego użytku, a potem zawijano w białe płótno. Następnie, gdy go pożegnano i odmówiono modlitwy, ciało kładzono ma stosie, który podpalano. Wierzono, iż aby dostać się do Nawii, potrzebna jest moc oczyszczającego ognia. Ciało wiec musiało spłonąć. Po kremacji prochy zbierano do specjalnych glinianych naczyń zwanych popielnicami.

def

3 Narodziny
Kobiety tuż przed porodem zwracały się do Boga Roda i jego pomocnic Rodzanic, prosząc o pomyślny los dla swojego dziecka. Pozostałe kobiety obecne w domu przygotowywały dla nich poczęstunek z chleba, sera i miodu. Zapraszano też kobiety z rodziny, które częstowano kasza. W czasie uczty odbywały się również wróżby mające na celu odgadnąć przyszły los dziecka.
Gdy nadchodziła godzina porodu, to co niezbędne było już zazwyczaj przygotowane. Pod poduszkę rodzącej naprędce wkładano ziele, siekierę lub hubę dla odpędzenia złego. Przywoływano położna, zwaną "babką" , wzywana w takich chwilach zarówno do chałup, jak i do dworów. W niektórych wsiach było ich kilka. Często fach ten przechodził z matki na córkę. Podczas gdy ktoś z domowników biegł po babkę inny układał na progu stara, zniszczona miotle, która miała odpędzać od domu rodzącej kręcące się w pobliżu złośliwe duchy, groźne szczególnie dla nowo narodzonego dziecka. Na drzwiach wieszało się również odpędzające zło małe laleczki z czerwonych gałganów. W izbie palono cały dzień ogień, wokół okien upychano ciernie, rośliny kolczaste lub parzące, sól i czosnek. Śpiesząca do porodu babka mogła już być spokojna - wszystko będzie dobrze.
Tzw. "Babka" na brzuchu kreśliła różne znaki, odbierała poród, ucinała i zawiązywała pępowinę. Natychmiast po urodzeniu dziecko kąpano w cieplej wodzie, do której dodawano odrobinę mleka, zioła oraz listek leszczyny, dającej zdrowie. Pępowinę noworodka chowano. Po siedmiu latach ucierano ją na proszek, dając do zjedzenia "dla rozwiązania" (rozwoju) jego rozumu. Łożysko "babka" zagrzebywała pod progiem, zaś wszelkie ślady porodu starannie usuwano. Jeśli na świat przyszła dziewczynka, wodę po kąpieli wylewano na trawę lub kwiaty, co miało zapewnić nowo narodzonej smukłość i urodę, jeśli chłopiec - pod żłób, aby malec, gdy dorośnie, dobrze gospodarzył i nie bał się koni.
Noworodka w powijakach kładziono przy matce. Wpierw jednak pod mała poduszeczkę wianuszek z barwinka, bożego drzewka i kopytnika. Odpędzał on złe moce, zwłaszcza Mamuny. Później niemowlę przez większość dnia leżało w koszałce. Był to owalny koszyk, wyplatany z wikliny. Zawieszano go na sznurach, umocowanych do pułapu. Dzięki temu nie zabierał miejsca w ciasnej izbie, łagodne kolebanie sprzyjało wypoczynkowi i znakomicie usypiało. W pierwszych dniach po porodzie nikt obcy nie powinien odwiedzać matki i dziecka, a jeśli już tak się stało, musiał splunąć przez lewe ramie lub w bok i powiedzieć: tfu, na psa urok!" Nie należało stawać ani spać tyłem do oseska, bo od tego "łapał żółtaczkę". Karmienie najpierw prawa piersią zabezpieczało przed leworęcznością, a czerwona wstążka na rączce lub szyi - przed urokami i bezsennością. Po porodzie kobieta nie powinna brać udziału w pracach polowych, czerpać wody ze studni, doić krów, odwiedzać sąsiadów, pożyczać im albo od nich czegokolwiek. Zalecenia te, sprawiające wrażenie magicznych w rzeczywistości ograniczały kontakt z otoczeniem, dzięki czemu słaba jeszcze matka i noworodek byli od niego izolowani - z pożytkiem dla obojga. Ojciec lub plemienny kapłan nadawał dziecku imię. Co ciekawe, było to najczęściej imię ochronne używane jedynie do 12 roku życia. Dziewczynka pozostawała do zamążpójścia pod opieka matki, a syn już w wieku lat siedmiu przechodził pod opiekę ojca. Był przysposabiany do pomagania w pracach polowych i gospodarskich, uczony myślistwa oraz posługiwania się rożnego rodzaju narzędziami. Tak samo matki przysposabiały córki do dorosłego życia.

def

4 Postrzyżyny
Ważnym obrzędem były postrzyżyny stanowiące ceremonialne przejście w wiek męski. Obrzęd dotyczył tylko chłopców. Gdy osiągnęli oni wiek 12 lat, odbywała się uroczystość, której punktem kulminacyjnym było obcięcie dziecku po raz pierwszy jego długich włosów. Dokonywał zazwyczaj tego ojciec. Śpiewano pieśni i ucztowano. Podczas postrzyżyn ojciec nadal synowi jego właściwe imię. To, które nadal mu po urodzeniu, miało chronić w okresie do 12 roku życia przed strzygami i zmorami, które, jak wierzono powszechnie, czyhały na dzieci. Dla odstraszenia demonów chłopak mógł nazywać się np. Wilk. Warto wiedzieć, że obrzęd postrzyżyn miał tez inne znaczenie, bowiem polegał także na poddaniu się władzy tego, kto obcinał włosy.

Gość

Znalazłam opis obrzędu słowiańskich zaślubin (na ile to jest historyczne to nie wiem)

Zamieszczam co ciekawsze.

Przywitanie
Ofiarnik:
Witamy uczestników Obrzędu Swadźby . Chlebem i solą witamy Państwa Młodych, witamy Swata i Swachę, witamy weselnych gości.
(wszyscy zajmują miejsca. Swat wręcza wieniec swadziebny Młodemu, Swacha zaś Młodej, oboje Młodzi wkładają wieńce na głowy.)

(Skąd ta sól? W Małopolsce odkryto ją dopiero w XIII w. jednak już od 3500 lat p.n.e w Bochni i okolicy uzyskiwano sól przez odparowywanie wody z solanki (tzw. sól warzona). Tak więc całkiem możliwe, że Słowianie używali soli)

Potem Swat łączy dłonie przyszłych małżonków (sznurek, może rzemienie) przekrawa chleb i daje każdemu z małżonków po połowie

Wymiana wianków
Ofiarnik:
Czas nadszedł, aby Pan Młody na dowód nieskazitelnej miłości od dnia dzisiejszego aż do zgonu życia oddał Pannie Młodej swój wieniec, zaś Panna Młoda niech oblubieńcowi swój odda wzajemnie.
(Swat i Swacha pomagają zmienić wieńce na głowach Młodych)

Różdżka godowa
Ofiarnik :
A oto zdawiny (podając różdżkę godową Młodemu). Weźmij Panie... (tu wymienia imię Młodego) tę różdżkę godową a niechaj będzie wam obojgu upewnieniem zobowiązań swadziebnych obustronnych. A z różdżką bierz sobie pannę (tu wymienia jej imię)...

(nie mam pojęcia co to za różdżka miałaby być)

Swat i Swacha rozdają zebranym naczyńka z miodem pitnym

Swat i Swacha częstuje drobno ponakrawanym kołaczem, wszyscy bez wyjątku, zjadają po kawałeczku)

Rosława

A tak, zapomniałam się zalogować Smile