Drużyna Leśnych Wilków ( ziemia międzyleska )

def

Głównymi świętami obchodzonymi przez wszystkich Słowian są dni przesileń
i równonocy:

Godowe Święto - przesilenie zimowe, 21-22 grudnia

Jare Święto - wiosenne zrównanie dnia z nocą, 21 marca

Noc Kupały - prześilenie letnie, 21-22 czerwca

Święto Plonów - jesienne zrównanie dnia z nocą, 23 września

def

Godowe Święto
Rok obrzędowy u Słowian zaczynał się od przesilenia zimowego 21 grudnia. Cieszono się z tego, że po najdłuższej nocy w roku dnia zaczynało przybywać. To było dla Słowian symboliczne zwycięstwo światła nad ciemnością. Aby zapewnić pomyślność w nadchodzącym roku, grupy w rytualnych pochodach obchodziły wszystkie domy, śpiewając pieśni. Takie odwiedzanie domów nazywano kolędowaniem, a śpiewanie pieśni kolędami. Godowe Święto to pierwszy dzień zimy i także święto poświecone zmarłym prządkom. Na cmentarzach palono ogniska, by ogrzać zmarłych, organizowano uczty (tryzmy) na ich cześć. Rozpalanie ognisk w najdłuższa noc roku miało też aspekt magiczny. Chciano pomoc słońcu w jego zmaganiach z ciemnościami. Choinka pojawiła się u Słowian znacznie później. Znano natomiast zwyczaj wstawiania do domu symbolicznego drzewa życia, chodźby w postaci snopka zboża czy jemioły. W przesilenie zimowe również wróżono i próbowano przewidzieć pogodę na zbliżający się rok.

def

Jare Święto
Za ważne święto uznawano wiosenne zrównanie dnia z nocą 21 marca, czyli w pierwszy dzień wiosny, tego dnia świętowano odradzające się po zimie życie. Jare Święto obchodzono na wiele sposobów. Topiono Marzannę - symbol zimy. Kukłę ubierano w białe szaty, a na głowę wkładano jej cierniową koronę z gałęzi głogu. Obnoszono Marzannę wokół wioski, szydząc z zimy oraz wzywając wiosnę. Śpiewano, trzaskano z batów, używano również grzechotek i innych instrumentów. Kulminacja uroczystości było topienie bądź palenie kukły. ogłaszano symboliczny koniec zimy. Na Jare Święto malowano także jajka, jako symbol odradzającego się życia, symbol magicznej siły witalnej i płodności. Jajkami leczono ludzi i zdejmowano uroki, przesuwając je po ciele człowieka. Jaja toczono też po grzbiecie zwierząt dla zwiększenia ich płodności oraz aby były zdrowe i dorodne. Do domów przynoszono gałązki wypuszczające pąki, sporządzano z nich wiechy, odpowiednik wielkanocnych palm. Rozkwitłe witki wierzbowe były używane do smagania się nimi nawzajem. Sadzono, że tego rodzaju rytuał wypędza zło z człowieka, oczyszczając go i dodając mu siły. Podobna funkcje miało tez obmywanie, kropienie się woda.

def

Noc Kupały
Najważniejszym świętem dawnych Słowian była niewątpliwie noc Kupały, czyli przesilenie letnie 21-22 czerwca. Tego dnia tańczono, śpiewano, skakano przez ogień. Powszechnie wierzono, że osoby biorące udział w tych uroczystościach będą żyły w zdrowiu, szczęściu i dostatku. Ważnym elementem było rytualne krzesanie ognia dokonywane po wygaszeniu wszelakich palenisk w domostwach. Palenie ogni miało znaczenie sakralne. Ogień uznawano za element pośredni miedzy człowiekiem a bogiem. Do ognia wrzucano często różnego rodzaju zioła, takie jak np. bylica, dziurawiec. Od sobótkowego ognia zapalano nad ranem pochodnie i obchodzono z nimi gospodarstwa, co miało dać ochronę przed złymi mocami. Istotnym elementem w przesilenie letnie była oczyszczająca kąpiel, wierzono ze woda w ten dzień ma uzdrawiające właściwości. Powszechny był też zwyczaj puszczania wianków na wodę. Dziewczęta plotły wianki z kwiatów i ziół, przymocowywały do nich płonące drewienko i puszczały z nurtem rzek i strumyków. Chłopcy próbowali wianki wyławiać i rozpoznać ich właścicielkę. Dzięki temu z tak rozpoznana osoba mogli kojarzyć się w pary. Śmiało można powiedzieć, że święto kupały to rodzaj słowiańskich walentynek.

def

Święto Plonów
Święto plonów, obchodzono w pierwszy dzień jesieni, 23 września. Na zakończenie żniw, które wypadało zazwyczaj w sierpniu, był zwyczaj pozostawiania na polu kilku nieskoszonych kłosów nazywanych "brodą". W rytuale tym chodziło, aby ziemia nie była całkowicie pozbawiona ziarna, co miało zapewnić w przyszłości dobre polny. Tuż po żniwach ostatki skoszonego zboża zanoszono również do świątyni. Był to jednak wstęp do właściwych uroczystości dożynkowych celebrowanych niezwykle uroczyście po zakończeniu lata. W świątyniach dziękowano bogom za zbiory zbóż i proszono o jeszcze lepsze w przyszłym roku. Spalano ozdobne wieńce, wypiekano kołacze. Czasem były one dość pokaźnych rozmiarów. Nawet takich, że próbował się za nim schować kapłan, co poczytywano za przejaw dostatku i dobrych zbiorów. Odbywały się rytualne uczty i zabawy. Przed posagiem Świętowita na kilka dni przed uroczystościami ustawiano kielich z miodem pitnym. Jeśli miodu sporo ubyło, był to zły znak zapowiadający nieurodzaj. Jeśli natomiast naczynie pozostawało nadal wypełnione miodem, odczytywano to jaka dobra wróżbę. Czekał ludzi dostatni rok.

def

Słowiański kalendarz obrzędowy oparty jest na "cyklach słońca", od którego cała natura w tym ludzie jest uzależniona.
Niektóre z tych prastarych zwyczajów przetrwały aż do chwili obecnej jak np. zwyczaj malowania jajek, czy Wianki obchodzone 23 czerwca to pozostałość po święcie miłości zwanym Kupałą lub Sobótką.